Een ziel heb je nu en dan.
Niemand heeft haar ononderbroken
en voor altijd.

Dagen en dagen,
jaren en jaren
kunnen zonder haar voorbijgaan.

Soms verwijlt ze alleen in het vuur
en de vrees van de kinderjaren
wat langer bij ons.
Soms alleen in de verbazing
dat we oud zijn.

Zelden staat ze ons bij
tijdens slopende bezigheden
als meubels verplaatsen
en koffers tillen
of wegen afleggen in knellende schoenen.

Bij het invullen van formulieren
en het hakken van vlees
heeft ze doorgaans vrij.

Aan één op de duizend gesprekken
neemt ze deel,
maar zelfs dan doet ze niet echt mee,
want ze zwijgt liever.

Wanneer ons lichaam begint te lijden en lijden,
verlaat ze stilletjes haar post.

Ze is kieskeurig:
ziet ons liever niet in de massa,
onze strijd om hoe dan ook te winnen,
onze radde woordenvloed wekken haar afkeer.

Vreugde en verdriet
zijn voor haar geen verschillende gevoelens.
Alleen als deze zich verbinden,
is ze bij ons.

We kunnen op haar rekenen,
wanneer we nergens zeker van zijn,
maar alles willen weten.

Wat materiële zaken betreft,
houdt ze van klokken met een slinger
en van spiegels, die vlijtig hun werk doen,
zelfs als niemand kijkt.

Ze vertelt niet waar ze vandaan komt -
en wanneer ze weer van ons verdwijnt,
maar lijkt zulke vragen beslist te verwachten.

Het ziet ernaar uit,
dat net zoals wij haar
ook zij ons
ergens voor nodig heeft.

W.Szymborska